by Chris Kar
Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης
Μια Ελλάδα που, ένα χρόνο μετά τις φωτιές του Αυγούστου, αυτή τη φορά καίγεται περισσότερο οργισμένα, περισσότερο οργανωμένα και περισσότερο ανεξέλεγτα από ποτέ. Σε μια από τις χειρότερες λαϊκές εξεγέρσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, χιλιάδες κόσμου απ΄όλα τα κοινωνικά στρώματα ξεχύνονται στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση που επικρατεί. Άθρωποι οργισμένοι για τα πάντα. Για την παραπαίουσα παιδεία, για τη γενιά των 700 ευρώ, για τη φτώχεια, την ακρίβεια, την ελλιπή αστυνόμευση, για την ανεργία, την ανυπαρξία και την ανικανότητα των κυβερνούντων, τη διαφθορά που έχει κατακλύσει όλους του τομείς της δημόσιας ζωής. Για κάθε πλευρά αυτής της χώρας, για κάθε κομμάτι αυτής της πόλης. Όχι άδικα.
Κι από την άλλη, υπόβόσκει η αιώνια μάχη της αστυνομίας με τους κουκουλοφόρους, των υπερασπιστών με τους αντιστασιαστές, του καλού με το κακό. Ποιος είναι ο καλός, όμως, και ποιος ο κακός; Ο αστυνομικός που πυροβολεί εν ψυχρώ χωρίς λόγο ή ο κουκουλοφόρος ¨γνωστός-άγνωστος¨ που σκορπάει τον πανικό γύρω του πετώντας πέτρες και βάζοντας φωτιές; Ο ΜΑΤατζής που παλεύει για 800 ευρώ ή ο αντιεξουσιαστής φοιτητής που βουλιάζει στην ανεργία; Όλοι και κανένας. Αλήθεια, όμως, ποιος μπορεί να εμποδίσει κάποιο νεαρό απ΄το να επιτεθεί στην τράπεζα; Την τράπεζα που, λίγες μέρες πριν, για μερικά ευρώ επιχείρησε να του πάρει το σπίτι.
Σε πείσμα των καιρών, όμως, ένα νέο σύμβολο γεννήθηκε. Όταν το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου, ο 15χρονος μαθητής έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του δολοφόνου αστυνομικού μια ιδέα αντίστασης, ένα συσσώρευμα οργής από τον απλό λαό έβγαινε στη επιφάνεια. Ένα γεγονός τόσο σοκαριστικό και ντροπιαστικό προκάλεσε την αντίδραση του κόσμου, το θυμό και την αγανάκτησή σου. Ένα συναίσθημα πιο δυνατό κι αποφασιστικό από ποτέ.
Το 1976 ο κόσμος φώναζε τους στίχους του Νίκου Γκάτσου και διαμαρτύρωνταν στους ρυθμούς του Μάνου Χατζιδάκι για την καταστροφή της Ελευσίνας. 32 χρόνια χρόνια μετά, ο ¨Εφιάλτης της Περσεφόνης¨ αποκτά νέα διάσταση και περικλύει την αποφασιστικότητα των Ελλήνων να σταματήσουν να ζουν πια εφιάλτες. Στη μνήμη του Αλέξη που στα μόλις 15 του χρόνια έδωσε κίνητρο και πνοή στον κόσμο να βγει στους δρόμους και να παλέψει, όχι με πέτρες και καδρόνια αλλά με μια συγκινητική κινητοποίηση και μια εκκωφαντική σιωπή για να αποκτήσει την αξιοπρέπεια που τόσα χρόνια του στερούσαν.
<<Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς...>>. Ναι, κοιμήσου. Και μην ανησυχείς για το μέλλον σου. Έχουν φροντήσει άλλοι για σένα...
by Nick Androu
Ελλάδα: Η επόμενη μέρα
Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται. Μα αυτή τη φορά οι φωτιές μύριζαν πλαστικό. Λαμπίονια Χριστουγέννων και η πόλη πασχαλινή λαμπάδα. Οι μεγάλες κρίσεις οδηγούν σε πολέμους. Κάποιες φορές, εμφύλιους. Συσσωρευμένη οργή κοινωνικών ομάδων που δεν βάσταξαν την γενική πολιτικοοικονομική κρίση του τόπου. Χρειάστηκε να χαθεί ένα παιδάκι για να σκάσει η πλαστική τσιχλόφουσκα. Μπροστάρηδες του εμφυλίου οι πιο βάρβαροι, οι πιο παράλογοι. Ψευτοεπαναστάτες με κουκούλες και ανίκανα, κομπλεξικά όργανα της τάξης. Μολυβένια στρατιωτάκια, χωρίς συναίσθηση του ακριβή λόγου των πράξεων τους, και οι μεν και οι δε... Σε μια γενικευμένη έκρηξη βίας, κατα πάντων, χωρίς λογική και στόχο, ο όχλος τα έκαψε όλα. Οι αστυνομία, θύμα της δικής της κομπλεξικής και αλαζονικής διαχρονικά στάσης, ανίκανη να ξεχωρίσει τους καλούς απ τους κακούς, ξυλοκοπούσε γυναικόπαιδα και έμεινε μακριά από τους πυρπολητές της χώρας. Η ιστορία αποφάσισε να μας εκδικηθει όλους για το παθητικό, μίζερο, οπισθοδρομικό και ράθυμο ¨greek dream¨ ενός λαού που ζει τη ζωή από την τηλεόραση. Και ξυπνάει κάθε πρωί με τη λογική του ¨ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει...".
Έτσι, στους δρόμους βρέθηκαν οι λάθος άνθρωποι, επειδή οι υπόλοιποι δεν ήταν εκεί όταν έπρεπε. Η χώρα ακυβέρνητη. Και οι πολίτες, χωρίς έγνοια για το πηδάλιο. Η Μοίρα απλώς φέρθηκε δίκαια. Όσο κι αν μας σοκάρει η αμφισβήτηση όσων είχαμε για δεδομένα, πλαστικές φωτιές ψεύτικων επαναστατών μας ξύπνησαν. Δεν είναι τυχαίο. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του ταιριάζει. Και κάθε εξέγερση έχει τους πρωταγωνιστές που της αναλογούν. Ό,τι έγινε, έγινε όμως. Ίσως για καλό. Ωστε όλοι να βρούμε το θάρρος και τη θέληση, να σκεφτούμε και να να εκφράσουμε τις απόψεις μας, οι οποίες βρίσκονταν σε διαρκή, συνειδητό λήθαργο. Η ζωή σε αυτόματο πιλότο απέτυχε. Οι στάχτες καλύπτουν τη χώρα. Πλαστικό λίπασμα για να φυτέψουμε τα ίδια λάθη; Ή θα βρούμε το θάρρος να κουβαλήσουμε λίγο φρέσκο χώμα, να σπείρουμε νέες ιδέες, νέα όνειρα και νέους στόχους;
Τι θα κάνουμε όλοι, την επόμενη μέρα;
Νοιώθω την ανάγκη να μιλήσω και να εκφραστώ. Είναι άσχημο να κοιτάει κανείς, ακόμη, τα πράγματα, μέσα από αριστερά ή δεξιά πρίσματα. Η φωτιά τους καίει όλους. Και τα glob χτυπούν ότι βρεθεί στο διάβα τους. Όταν η κοινωνία βρίσκεται σε διαρκή κρίση, σε όλα τα επίπεδα και δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα, η οργή συσσωρεύεται. Και όταν δεν υπάρχουν εχθροί να κάνουμε πόλεμο και να αρχίσει η χώρα από το μηδέν, ο πόλεμος είναι εμφύλιος. Αυτό βιώσαμε. Μακάρι να βρούμε οι νέοι το θάρρος και το σθένος να βγούμε μπροστά και να αλλάξουμε όσα μας στενοχωρούν. Χωρίς στερότυπα, ταυτότητες και κομματικά όρια. Αυτά έχουν πεθάνει. Τέρμα τα χρώματα που ξέραμε. Είναι αφελές πιστεύουμε πως το προβλημα είναι στις πολιτικές. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται, κάθε ένας, την έννοια κοινωνία.
Πρέπει, με ψυχραιμία, να ακουστούν νέες φωνές, τώρα που το status quo απομυθοποιήθηκε. Η ιστορία, κύκλους κάνει. Με ειρήνη θα πρέπει να αλλάξουμε σελίδα. Το μέλλον δεν ανήκει σε κανέναν από πριν. Αλλά θέλει υπομονή, πρωτοβουλία και ειλικρίνεια. Όχι, δήθεν, επαναστατικά συνθήματα, που είναι θόρυβος χωρίς ουσία. Να αναζητήσουμε νέες ιδέες, που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Θέλει τόλμη και συμμετοχή. Η επόμενη δεκαετία θέλει λογική ¨don't look back¨. Η ιστορία διδάσκει, αλλά πρεπει πρώτα να γραφτεί. Ας μην κρεμόμαστε, πια, από τα λάθη του παρελθόντος. Τέρμα στην κολοκυθιά! Έχουμε οι νέοι το θάρρος και τις ιδέες για αλλαγές, νέες πολιτικές, νέους στόχους και κυρίως όρεξη για δουλειά και μεράκι για γνήσια δημιουργία; Mόνο τότε οι κουκουλοφόροι θα ντρέπονται να καίνε και οι μπάτσοι να χτυπούν. Αυτό που το σέβεσαι, δεν το γκρεμίζεις και δεν το χτυπάς. Σε εποχές αμφισβήτησης των πάντων γεννιέται ο μηδενισμός και η καφρίλα. Mπορόυμε να γυρίσουμε πραγματικά σελίδα;
Όσοι έχουν το κεφάλι ψηλά και τολμούν να κοιτούν μπροστά χωρίς φόβο, με πρόσωπα περήφανα και για μόνο όπλο το φως και τη διάθεση για ένα καλύτερο αύριο, μπορούν να πάνε τη χώρα μπροστά. Μην αναρωτιόμαστε τι θα κάνει η χώρα για μας αλλά εμείς για τη χώρα. Δική μας είναι και από εμάς εξαρτάται το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου