Η ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ ΣΕ ΕΠ ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΑΕΡΓΙΑ

Η Δημαγωγία θα οργανωθεί και θα επιστρέψει πιο καυστική από ποτέ...

ως τότε... mavrokaiaspro.blogspot.com
και            mikros-nikolas.com

εις το επανειδείν

by Nick Androu & Chris Kar

Το σύμβολο του χθες, η Ελλάδα του αύριο

Έβλεπα προχθές τα εγκαίνια του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Ομολογώ πως μέχρι αυτό να ολοκληρωθεί δεν είχα παρακολουθήσει καθόλου την πορεία της κατασκευής του. Ομολογώ, επίσης, πως τώρα που το βλέπω ολοκληρωμένο, έχω εντυπωσιαστεί.
Όι βάσεις είχαν τεθεί αρκετά χρόνια πριν, όταν το όραμα της Μελίνας Μερκούρη και το πάθος όλων των Ελλήνων γινόταν παγκοσμίως γνωστό. Η ιδέα ενός μουσείου που θα μας ταξιδεύει στους αιώνες μέσα απ΄τα αγάλματα, τις τοιχογραφίες, τα αγγεία και κάθε τι που θυμίζει την κοιτίδα του πολιτισμού, διατρέχοντας πάνω από 3.000 χρόνια ελληνικού πολιτισμού. Η κληρονομιά μιας χώρας που είχε το πλέον θαυμαστό παρελθόν, αλλά όχι το μέλλον που της άξιζε.
Από την άλλη βέβαια είναι φανερό πως έχουν γίνει σημαντικά βήματα και τα τελευταία χρόνια η χώρα έχει μπει σε μια νέα εποχή. Δεν είναι πια η χώρα των βαλκανίων, αλλά η Ελλάδα της Ευρώπης.
Η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, μήκους 2.252 μέτρων, αποτελεί τεχνολογικό θαύμα καθώς είναι το δυσκολότερο κατασκευαστικό έργο του κόσμου, στην κατηγορία του. Η τεράστια Εγνατία οδός που όταν ολοκληρωθεί θα εκτείνεται σε μήκος 670 χλμ, εννώνοντας την Ηγουμενίτσα με τον Έβρο διασχίζοντας σχεδόν όλη τη Μακεδονία. Το, εντελώς, ανακαινισμένο ΟΑΚΑ και η πεζογέφυρα-έργο τέχνης της λεωφόρου Μεσογείων. O κόμβος του Φαλήρου, ο μεγαλύτερος της Ευρώπης. Και φυσικά το ολοκαίνουριο μουσείο της Ακρόπολης, το ομορφότερο και σημαντικότερο μουσείο του κόσμου. Το τελευταίο, σήμερα, αποτελείται από 25.000 τμ και διαθέτει εκθεσιακούς χώρους 14.000τμ, δέκα φορές μεγαλύτερους απ΄ότι στο παλιό μουσείο.
Στη οδό Διονυσίου Αεροπαγίτου, νοτιοανατολικά του Βράχου της Ακρόπολης και σε απόσταση 300 μέτρων απ΄αυτή, στεγάζεται πλέον το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Και που με την επιστροφή των μαρμάρων το όραμα αυτό θα πραγματοποιηθεί.


by Chris Kar

Δραση κι Αντίδραση σε εκλογικό φόντο

Τα μηνύματα των ευροεκλογών χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Από τη μια βρίσκονται εκείνα που θεωρούνται χρήσιμα για τα κόμματα και από την άλλη εκείνα που είναι χρήσιμα στους ψηφοφόρους. Η αποχή για τους πολιτικούς και το αποτέλεσμα για τον κόσμο. Οι μεν, για να καταλάβουν πως δεν είναι στραβός ο γυαλός, και οι δε, για να πιστέψουν πως με την ψήφο τους μπορούν πράγματι να αλλάξουν το τοπίο.
Οι 4,4 μονάδες της διαφοράς του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ είναι αρκετές. Αρκετές για να καταλάβουν στο Μαξίμου πως το κλίμα έχει αλλάξει. Πως οι ¨Άγονες γραμμές¨ δεν οδηγούν σε ήρεμα νησιά, αλλά σε Μονές, σε Ομόλογα, σε αναψυκτήρια, στη Siemens. Κι αν στα παραπάνω, τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα, τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει στη συνείδηση του κόσμου. Τα σκάνδαλα δεν είναι η αιτία, αλλά η σταγόνα που χρόνια τώρα ξεχειλίζει τα ποτήρια του πολιτικού τραπεζιού. Σε πείσμα των πολιτικών που επιμένουν να κάνουν πως δε βλέπουν, ο κόσμος δει τη δική του περιπέτεια. Η ακρίβεια, η φτώχεια, το ασφαλιστικό, η παιδεία και οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής του Έλληνα είναι δυσλειτουργικά.
Οι φετινές ευροεκλογές ήταν περισσότερο εθνικοποιημένες από οποιεσδήποτε άλλες, τα τελευταία χρόνια. Οι δημόσιες τοποθετήσεις, εκατέρωθεν, πριν και μετά. Το ντιμπέιτ. Όλα είχαν το χρώμα των εθνικών εκλογών. Ο κόσμος δεν ψήφισε για την Ευρώπη, αλλά αντέδρασε για την Ελλάδα. Σε μια περίοδο πνιγμένη στα σκάνδαλα και τις αδυναμίες, σε μια δημόσια ζωή προκλητική και διεφθαρμένη, οι ψηφοφόροι έδωσαν τη δική τους απάντηση.
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη πρέπει να ξεχάσει τη νίκη του και να προσπαθήσει ακόμη περισσότερο, όχι μόνο για να κερδίσει κι άλλους υποστηρικτές αλλά για να πραγματοποιήσει όσα υποσχέθηκε σ΄εκείνους που το εμπιστεύτηκαν.
Σε αναμονή των εθνικών εκλογών, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως ο πολίτης πλέον άλλαξε. Στη μια πλευρά βρίσκεται ο κόσμος, στην άλλη οι παρατάξεις.
Αστείο δεν είναι;

by Chris Kar

The Comeback (ή ο δολοφόνος χτυπάει πάντα δυο φορές...)

Η Δημαγωγία επιστρέφει δυναμικά και συστήνεται απ' την αρχή!
Το πιο ανατρεπτικό ιστολόγιο του διαδικτύου θα βρίσκεται όπου χρειάζεται και θα εκφέρει δημιουργική και πρωτότυπη άποψη...

Status Quo

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω φιγούρες σκυθρωπές και πρόσωπα κουρασμένα. Βλέπω ανθρώπους που ζουν για να δουλεύουν και δυσκολεύονται να απολαύσουν κάθε τι ευχάριστο γύρω τους. Δεν ξέρω αν πρόκειται για έναν καφέ με φίλους, μια βόλτα σε ηλιόλουστες διαδρομές ή μια νέα γνωριμία. Ξέρω, όμως, πως ό,τι κι αν είναι, όποτε κι αν συμβεί, εκείνοι δε θα το εκτιμήσουν. Γιατί όσο κι αν η παρουσία τους είναι εκεί, το μυαλό τους, όχι. Κι όμως...αυτή δεν είναι η αλήθεια που πιστεύω, δεν είναι η χώρα που ονειρεύομαι. Δεν είναι οι άνθρωποι που θέλω να αντικρίζω. ¨Με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι¨, που έγραφε ο Καβάφης στα Κεριά του. Είναι σημεία των καιρών, όμως , κι αυτά και θα περάσουν. Όπως πέρασαν και τ΄άλλα. ¨Εμπρός κοιτάζω τ΄αναμμένα μου κεριά¨, δεν έλεγε ο ποιητής;
Φαντάσου τη ζωή του καθενός σαν ένα τρένο. Σε άλλους αναπτύσει ταχύτητα και φτάνει γρήγορα στον προορισμό του. Σε άλλους το ταξίδι διαρκεί περισσότερο. Σημασία έχει, το τέρμα που θα φτάσεις να είναι αυτό που ήθελες. Να ξέρεις πως το ταξίδι σου δεν πήγε στράφει. Πως όλα όσα έμαθες σε αντιπροσωπεύουν και όσα κράτησες σου ανήκουν. Μπορεί ο βρετανός φιλόσοφος Στίβεν Πίνκερ, εντελώς ειρωνικά, να τόνιζε πως: <<Ο άνθρωπος γνωρίζει όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα. Στο τέλος θα γνωρίζει τα πάντα για το τίποτα.>> , αλλά, αν το καλοσκεφτείς ακόμα και το τίποτα, είναι κάτι.
Μέσα σε όλα, όμως, οι ιδέες αλλάζουν. Οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάζουν. Ο σύγχρονος άντρας δεν γνωρίζει σύνορα. Ζει την κάθε μέρα ξεχωριστά, αναπνέει έντονα, αγαπάει με πάθος, ερωτεύεται παράφορα και νοιώθει ολοκληρωμένος ακόμα κι αν δεν πετυχαίνει τους στόχους του. Που σε πείσμα των καιρών, ψηφίζει επειδή έχει άποψη κι όχι από συνήθεια. Που δεν καθοδηγούν τις ιδέες του, ούτε επηρεάζουν τη ζωή του. Μπορεί να συμβουλεύεται, να ρωτάει, να ενημερώνεται, αλλά δεν αφήνει άλλον να πάρει τις αποφάσεις γι΄αυτόν. Είναι εκείνος που θαυμάζει, εξίσου, τον Παρθενώνα των αιώνων και την Όπερα του Σύδνεϋ της μεγάλης φαντασίας. Που, παραμερίζοντας τις αποστάσεις, τη μια εβδομάδα απολαμβάνει την απερίγραπτη ομορφιά της Σαντορίνης και την άλλη, τις λαμπερές ακτές ενός τροπικού νησιού. Δεν είναι το μέρος ή τα χρήματα, αλλά η δύναμη του χαρακτήρα του και οι ορίζοντες της σκέψης του.
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι, πια, πολίτης του κόσμου. Δεν αναγνωρίζει την Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών του παρελθόντος, αλλά την όμορφη χώρα του μέλλοντος. Που με την ίδια ευκολία αγοράζει ένα ακριβό tuxedo και ένα φθαρμένο τζιν. Που φοράει τα ρούχα, και όχι τα ρούχα εκείνον. Που σκέφτεται με την λογική κι αποφασίζει με την καρδιά. Που ξέρει να κερδίζει με τρόπο και να χάνει με στυλ. Που θα ρίσκαρε τα πάντα για μια γυναίκα ακόμα κι αν τα έχανε όλα. Που αγαπάει και μισεί με πάθος. Που δεν συμβιβάζεται με κανόνες των άλλων, παρά, θέτει δικούς του. Που σκέφτεται με συνείδηση, όχι μόνο, το νερό της Ελλάδας, αλλά και το πράσινο του Αμαζονίου. Που θαυμάζει, τόσο τη μεσογειακή ομορφιά της Βίκυς Καγιά, όσο και την εξωτική της Αντριάνα Λίμα. Που συγκινείται με το πνεύμα της Μελίνας Μερκούρη και τη φωνή της Εντίθ Πιάφ. Που φέρεται με τρόπους και μιλάει με κύρος. Είναι εκείνος που αντιμετωπίζει τα προβλήματα με χιούμορ και τις δυσκολίες με αποφασιστικότητα.
Αυτός είναι ο σύγχρονος άντρας του κόσμου. Ή μάλλον, ο κόσμος του σύγχρονου άντρα... 

by Chris Kar

Πτώση και Άνοδoς

Ανάμεσα στους τόνους βιβλίων που έχουν γραφτεί και στους ακόμα περισσότερους που θα μπορούσαν να γραφτούν, λίγα πράγματα αντανακλούν την αλήθεια σχετικά με τα αίτια της πιο πολύκροτης οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών. Μιας κρίσης, που όμοιά της -σε μέγεθος, επιπτώσεις και διάρκεια- δεν έχουμε αντικρίσει τα τελευταία ογδόντα χρόνια. Ή μάλλον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Η ιστορία αρχίζει να ξετυλίγεται μερικούς μήνες πριν, όταν τα πρώτα τηλεφωνήματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Στην άλλη άκρη του ακουστικού ακούγονταν απελπισμένοι χρηματιστές, κατεστραμένοι μέτοχοι και απεγνωσμένοι επιχειρηματίες. Ακούγονταν η φωνή όλων εκείνων που, μέχρι τότε, θεωρούσαν τα πάντα δεδομένα, όλων εκείνων που ζούσαν χρηματίζοντας τα πάντα και επενδύοντας στα πάντα. Εκείνων που ¨δεν το είχαν προβλέψει¨. Μήπως, όμως, τα πράγματα δεν είναι, έτσι, όπως φαίνονται;
Η δικαιολογία του απρόβλεπτου, δεν συνεχίζει να πείθει κανέναν. Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια είχαν γίνει ορατά πολύ καιρό πριν. Η ρευστότητα των ταμείων στις επιχειρήσεις είχε μειωθεί αισθητά, οι τράπεζες δυσκολεύοταν να δανείσουν και οι χρηματιστηριακές εταιρείες κινούνταν σε ένα επίμονο κλίμα αμφισβήτησης. Στη δύνη του κυκλώνα είχαν μπει πλέον, για τα καλά, οι κυβερνήσεις των κρατών, που είχαν καταλάβει, αφενός πως δυσκολεύονταν όλο και περισσότερο να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και αφετέρου πως ο κόσμος είχε σταματήσει να τρώει κουτόχορτο. Ένα συνοθύλευμα οικονομικών σκανδάλων και ανεξέλεγκτων επενδύσεων, μια φούσκα, που ήταν έτοιμη να σκάσει.
Στην αρχή πολλές επιχειρήσεις ανακοίνωναν μείωση των εσόδων και πτώση της κερδοφορίας τους, ενώ άλλες, περισσότερο υποψιασμένες, πωλούσαν τις μετοχές τους σε πολύ χαμηλές τιμές προκειμένου τα χρηματικά τους διαθέσιμα να μην εκλείψουν. Όσο περνούσαν οι ημέρες, το πρόβλημα γίνονταν εντονότερο. Ήταν πλέον φανερό πως οι εξελίξεις ήταν μη αναστρέψιμες. Όταν, πλέον, η κατάσταση ξέφυγε απ΄τον έλεγχο, οι απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων έγιναν καθημερινό φαινόμενο και η πτώχευση εκατοντάδων εταιρειών, ανά τον κόσμο, πιο έντονη από ποτέ. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το μενού περιλάμβανε κατασχέσεις, ποινικές διώξεις, σκάνδαλα και αυτοκτονίες. Φυσικά δεν έλειψαν τα συνηθισμένα έκτακτα συμβούλια και οι διαβεβαιώσεις των πολιτικών για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν, όμως, πολύ αργά.
Το αποτέλεσμα της κρίσης ήταν τρομακτικό. Η ανεργία, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ που δέχτηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα, έφτασε στο υψηλότερο σημείο τα τελευταία χρόνια, ενώ η εγκληματικότητα έγινε σε πολλές περιπτώσεις, μη αντιμετωπίσημη. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως δεν μπορούσαμε να το προβλέψουμε.
Ο Κομφούκιος έλεγε πως: <<Σε μια χώρα που κυβερνιέται καλά, είναι ντροπή να είσαι φτωχός. Σε μια χώρα που κυβερνιέται κακά, είναι ντροπή να είσαι πλούσιος>> . Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση των golden boys, των ανθρώπων, δηλαδή, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στα χέρια των οποίων είχε συσσωρευτεί το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου. Δεν είναι μόνο, πως οι κυβερνήσεις ήταν δυσλειτουργικές, προωθώντας ασύμετρες ρυθμίσεις για τις κεφαλαιουχικές αγορές, αλλά ήταν φυσικό επόμενο, πως όταν οι επενδύσεις και οι αγορές αφορούσαν μόνο τους λίγους, θα οδηγούμασταν σ΄αυτό το σημείο.
Το να ψάξει κανείς τα αίτια αυτής της κρίσης δεν είναι εύκολο. Δεν μπορεί, καν, να τα κατηγοριοποιήσει με συνέπεια. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως οφείλονταν κατά κύριο λόγο στις υπερβολικές και λανθασμένες επενδύσεις, στη συγκέντρωση και τον έλεγχο του κεφαλαίου σε περιορισμένο αριθμό χρηματιστών, στα υπερεκτιμημένα κρατικά ομόλογα, όπως και στην αδυναμία των τραπεζών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά μαζί δημιούργησαν ένα κακό κλίμα. Η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν ο ανεξέλεγκτος φόβος που διαχέονταν σε κάθε πλευρά του πλανήτη και διαδίδονταν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να προσέλθει στις τράπεζες ζητώντας να ρευστοποιήσουν τους λογαριασμούς τους από φόβο μήπως χάσουν τα χρήματά τους. Η εμπιστοσύνη είχε χαθεί. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε, πλέον, καταρρεύσει.
Παρόλα αυτά, ένα μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν μόνο η οικονομική καταστροφή, αλλά το γεγονός πως η κρίση επηρέασε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Εκ των πραγμάτων τα χρήματα που θα δίνονταν στην παιδεία μειώθηκαν, στην υγεία το ίδιο. Οι άνθρωποι στους δρόμους ξεσηκώθηκαν και άλλοι έχασαν τα σπίτια τους. Σαν ένα σύνθετο ντόμινο που διατρέχει όλες τις χώρες και δεν μπορεί να σταματήσει.
Η ελπίδα, όμως, δεν χάνεται. Η κρίση θα περάσει, αυτό είναι σίγουρο. Έτσι συμβαίνει με την οικονομία, κάνει κύκλους. Σήμερα βρισκόμαστε σε ύφεση, αύριο σε άνοδο. Το θέμα είναι να μπορείς να τις ξεπερνάς. Σημασία έχει, οι καταστροφές που αφήνουν πίσω, να μπορούν να διορθωθούν. Η οικονομία δεν θα χρειαστεί να ξεκινήσει απ΄το μηδέν, κι αυτό οφείλεται στο ότι κάποιοι κινήθηκαν σωστά και έγκαιρα και αντιμετώπισαν την κρίση. Θα χρειαστεί όμως αρκετό διάστημα για να σταθεροποιηθεί πάλι σε υψηλό επίπεδο, επειδή κάποιοι άλλοι φέρθηκαν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο.
Ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους Τζ., σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού είχε πει κάποτε: <<Εδώ έχουμε ένα εντυπωσιακό κοινό: τους έχοντες και τους έχοντες περισσότερα. Κάποιοι σας αποκαλούν ¨η ελίτ¨. Εγώ σας αποκαλώ ¨η βάση μου¨>>. Που να ήξερε, τότε, πως σε τρεις προτάσεις θα συμπύκνωνε καλύτερα απ΄τον καθένα την πεμπτουσία της κρίσης. Που να ήξερε, επίσης, πως ο πρώτος υπέυθυνος γι΄αυτή, θα ήταν ο ίδιος. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, το ήξερε...

by Chris Kar

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης και η Ελλάδα την Επόμενη Μέρα

Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης

Μια Ελλάδα που, ένα χρόνο μετά τις φωτιές του Αυγούστου, αυτή τη φορά καίγεται περισσότερο οργισμένα, περισσότερο οργανωμένα και περισσότερο ανεξέλεγτα από ποτέ. Σε μια από τις χειρότερες λαϊκές εξεγέρσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, χιλιάδες κόσμου απ΄όλα τα κοινωνικά στρώματα ξεχύνονται στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση που επικρατεί. Άθρωποι οργισμένοι για τα πάντα. Για την παραπαίουσα παιδεία, για τη γενιά των 700 ευρώ, για τη φτώχεια, την ακρίβεια, την ελλιπή αστυνόμευση, για την ανεργία, την ανυπαρξία και την ανικανότητα των κυβερνούντων, τη διαφθορά που έχει κατακλύσει όλους του τομείς της δημόσιας ζωής. Για κάθε πλευρά αυτής της χώρας, για κάθε κομμάτι αυτής της πόλης. Όχι άδικα.
Κι από την άλλη, υπόβόσκει η αιώνια μάχη της αστυνομίας με τους κουκουλοφόρους, των υπερασπιστών με τους αντιστασιαστές, του καλού με το κακό. Ποιος είναι ο καλός, όμως, και ποιος ο κακός; Ο αστυνομικός που πυροβολεί εν ψυχρώ χωρίς λόγο ή ο κουκουλοφόρος ¨γνωστός-άγνωστος¨ που σκορπάει τον πανικό γύρω του πετώντας πέτρες και βάζοντας φωτιές; Ο ΜΑΤατζής που παλεύει για 800 ευρώ ή ο αντιεξουσιαστής φοιτητής που βουλιάζει στην ανεργία; Όλοι και κανένας. Αλήθεια, όμως, ποιος μπορεί να εμποδίσει κάποιο νεαρό απ΄το να επιτεθεί στην τράπεζα; Την τράπεζα που, λίγες μέρες πριν, για μερικά ευρώ επιχείρησε να του πάρει το σπίτι.
Σε πείσμα των καιρών, όμως, ένα νέο σύμβολο γεννήθηκε. Όταν το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου, ο 15χρονος μαθητής έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του δολοφόνου αστυνομικού μια ιδέα αντίστασης, ένα συσσώρευμα οργής από τον απλό λαό έβγαινε στη επιφάνεια. Ένα γεγονός τόσο σοκαριστικό και ντροπιαστικό προκάλεσε την αντίδραση του κόσμου, το θυμό και την αγανάκτησή σου. Ένα συναίσθημα πιο δυνατό κι αποφασιστικό από ποτέ.
Το 1976 ο κόσμος φώναζε τους στίχους του Νίκου Γκάτσου και διαμαρτύρωνταν στους ρυθμούς του Μάνου Χατζιδάκι για την καταστροφή της Ελευσίνας. 32 χρόνια χρόνια μετά, ο ¨Εφιάλτης της Περσεφόνης¨ αποκτά νέα διάσταση και περικλύει την αποφασιστικότητα των Ελλήνων να σταματήσουν να ζουν πια εφιάλτες. Στη μνήμη του Αλέξη που στα μόλις 15 του χρόνια έδωσε κίνητρο και πνοή στον κόσμο να βγει στους δρόμους και να παλέψει, όχι με πέτρες και καδρόνια αλλά με μια συγκινητική κινητοποίηση και μια εκκωφαντική σιωπή για να αποκτήσει την αξιοπρέπεια που τόσα χρόνια του στερούσαν.
<<Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς...>>. Ναι, κοιμήσου. Και μην ανησυχείς για το μέλλον σου. Έχουν φροντήσει άλλοι για σένα...

by Chris Kar

Ελλάδα: Η επόμενη μέρα


Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται. Μα αυτή τη φορά οι φωτιές μύριζαν πλαστικό. Λαμπίονια Χριστουγέννων και η πόλη πασχαλινή λαμπάδα. Οι μεγάλες κρίσεις οδηγούν σε πολέμους. Κάποιες φορές, εμφύλιους. Συσσωρευμένη οργή κοινωνικών ομάδων που δεν βάσταξαν την γενική πολιτικοοικονομική κρίση του τόπου. Χρειάστηκε να χαθεί ένα παιδάκι για να σκάσει η πλαστική τσιχλόφουσκα. Μπροστάρηδες του εμφυλίου οι πιο βάρβαροι, οι πιο παράλογοι. Ψευτοεπαναστάτες με κουκούλες και ανίκανα, κομπλεξικά όργανα της τάξης. Μολυβένια στρατιωτάκια, χωρίς συναίσθηση του ακριβή λόγου των πράξεων τους, και οι μεν και οι δε... Σε μια γενικευμένη έκρηξη βίας, κατα πάντων, χωρίς λογική και στόχο, ο όχλος τα έκαψε όλα. Οι αστυνομία, θύμα της δικής της κομπλεξικής και αλαζονικής διαχρονικά στάσης, ανίκανη να ξεχωρίσει τους καλούς απ τους κακούς, ξυλοκοπούσε γυναικόπαιδα και έμεινε μακριά από τους πυρπολητές της χώρας. Η ιστορία αποφάσισε να μας εκδικηθει όλους για το παθητικό, μίζερο, οπισθοδρομικό και ράθυμο ¨greek dream¨ ενός λαού που ζει τη ζωή από την τηλεόραση. Και ξυπνάει κάθε πρωί με τη λογική του ¨ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει...".
Έτσι, στους δρόμους βρέθηκαν οι λάθος άνθρωποι, επειδή οι υπόλοιποι δεν ήταν εκεί όταν έπρεπε. Η χώρα ακυβέρνητη. Και οι πολίτες, χωρίς έγνοια για το πηδάλιο. Η Μοίρα απλώς φέρθηκε δίκαια. Όσο κι αν μας σοκάρει η αμφισβήτηση όσων είχαμε για δεδομένα, πλαστικές φωτιές ψεύτικων επαναστατών μας ξύπνησαν. Δεν είναι τυχαίο. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του ταιριάζει. Και κάθε εξέγερση έχει τους πρωταγωνιστές που της αναλογούν. Ό,τι έγινε, έγινε όμως. Ίσως για καλό. Ωστε όλοι να βρούμε το θάρρος και τη θέληση, να σκεφτούμε και να να εκφράσουμε τις απόψεις μας, οι οποίες βρίσκονταν σε διαρκή, συνειδητό λήθαργο. Η ζωή σε αυτόματο πιλότο απέτυχε. Οι στάχτες καλύπτουν τη χώρα. Πλαστικό λίπασμα για να φυτέψουμε τα ίδια λάθη; Ή θα βρούμε το θάρρος να κουβαλήσουμε λίγο φρέσκο χώμα, να σπείρουμε νέες ιδέες, νέα όνειρα και νέους στόχους;
Τι θα κάνουμε όλοι, την επόμενη μέρα;
Νοιώθω την ανάγκη να μιλήσω και να εκφραστώ. Είναι άσχημο να κοιτάει κανείς, ακόμη, τα πράγματα, μέσα από αριστερά ή δεξιά πρίσματα. Η φωτιά τους καίει όλους. Και τα glob χτυπούν ότι βρεθεί στο διάβα τους. Όταν η κοινωνία βρίσκεται σε διαρκή κρίση, σε όλα τα επίπεδα και δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα, η οργή συσσωρεύεται. Και όταν δεν υπάρχουν εχθροί να κάνουμε πόλεμο και να αρχίσει η χώρα από το μηδέν, ο πόλεμος είναι εμφύλιος. Αυτό βιώσαμε. Μακάρι να βρούμε οι νέοι το θάρρος και το σθένος να βγούμε μπροστά και να αλλάξουμε όσα μας στενοχωρούν. Χωρίς στερότυπα, ταυτότητες και κομματικά όρια. Αυτά έχουν πεθάνει. Τέρμα τα χρώματα που ξέραμε. Είναι αφελές πιστεύουμε πως το προβλημα είναι στις πολιτικές. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται, κάθε ένας, την έννοια κοινωνία.
Πρέπει, με ψυχραιμία, να ακουστούν νέες φωνές, τώρα που το status quo απομυθοποιήθηκε. Η ιστορία, κύκλους κάνει. Με ειρήνη θα πρέπει να αλλάξουμε σελίδα. Το μέλλον δεν ανήκει σε κανέναν από πριν. Αλλά θέλει υπομονή, πρωτοβουλία και ειλικρίνεια. Όχι, δήθεν, επαναστατικά συνθήματα, που είναι θόρυβος χωρίς ουσία. Να αναζητήσουμε νέες ιδέες, που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Θέλει τόλμη και συμμετοχή. Η επόμενη δεκαετία θέλει λογική ¨don't look back¨. Η ιστορία διδάσκει, αλλά πρεπει πρώτα να γραφτεί. Ας μην κρεμόμαστε, πια, από τα λάθη του παρελθόντος. Τέρμα στην κολοκυθιά! Έχουμε οι νέοι το θάρρος και τις ιδέες για αλλαγές, νέες πολιτικές, νέους στόχους και κυρίως όρεξη για δουλειά και μεράκι για γνήσια δημιουργία; Mόνο τότε οι κουκουλοφόροι θα ντρέπονται να καίνε και οι μπάτσοι να χτυπούν. Αυτό που το σέβεσαι, δεν το γκρεμίζεις και δεν το χτυπάς. Σε εποχές αμφισβήτησης των πάντων γεννιέται ο μηδενισμός και η καφρίλα. Mπορόυμε να γυρίσουμε πραγματικά σελίδα;
Όσοι έχουν το κεφάλι ψηλά και τολμούν να κοιτούν μπροστά χωρίς φόβο, με πρόσωπα περήφανα και για μόνο όπλο το φως και τη διάθεση για ένα καλύτερο αύριο, μπορούν να πάνε τη χώρα μπροστά. Μην αναρωτιόμαστε τι θα κάνει η χώρα για μας αλλά εμείς για τη χώρα. Δική μας είναι και από εμάς εξαρτάται το μέλλον.

by Nick Androu